We zijn bezig met een project waarbij een groot monolithisch systeem vervangen wordt. Een behoorlijke opgave die ook vragen oproept over de architectuur van het nieuwe systeem.

Hoewel we door agile te werken, stap voor stap de hoogste businesswaarde willen realiseren, is er wel iets waar we rekening mee moeten houden. De oude monoliet faciliteerde de processen namelijk zodanig goed dat de onderliggende proceskennis na invoering van dat systeem geleidelijk verdwenen is.  

Het vraagt extra inspanning om die onderliggende kennis terug te halen. En daar blijft het niet bij. Ook de omgeving van het nieuwe systeem moet veranderen. Aan een nieuwe trein die niet op het oude spoor past, heb je niets.  

Ik hou van innovatie maar ook ik moet toegeven dat het allemaal wel wat veel is. Alles hangt immers met alles samen. En medewerkers krijgen te maken met nieuwe kennis, opleidingen en andere rollen. Niet iedereen in de organisatie is daar automatisch blij mee.  

Een oud-collega heeft ooit eens tegen me gezegd: “Elke verandering leidt tot stress, doe het daarom vooral geleidelijk”. Maar ja, als je een nieuwe trein maakt, met een nieuwe aandrijving, op een andere spoorbreedte en met een andere stuurinrichting, dan kun je niet één ding doen. Dan verandert alles tegelijk. 

Persoonlijk hou ik daar wel van, want ik zie mijzelf natuurlijk als ‘enorm flexibel’ en ‘uitgesproken innovatief’. Daar denkt mijn zoon dus anders over. Hij merkte op dat z’n vader, die zogenaamd altijd maar met veranderen bezig was, iedere zaterdagmiddag precies hetzelfde doet. Elke week weer. Al 10 jaar lang.  

De moraal van dit verhaal: het is niet zozeer de verandering die tot stress leidt, maar de perceptie dat álles anders wordt. Een simpele zaterdag met een vast programma van boodschappen, lunch met je broer en een biertje met je maten, geeft je al voldoende anker en stabiliteit om door de week als norm permanent te veranderen. 

Een beetje rust en regelmaat tijdens veranderingen, dat helpt!